با تصویب قانون مدیریت خدمات کشوری این موضوع تا حدودی شفاف شد و همانگونه که بیان شد شورای توسعه مدیریت و سرمایه انسانی مسئول پاسخگویی به این قبیل موارد شد. در ماده 68 قانون مدیریت خدمات کشوری فوق‌العاده‌هایی در 10بند علاوه بر حقوق ثابت که در مواد 65 و 66 این قانون به آن اشاره شده به کارمندان قابل پرداخت است. به استناد تبصره ماده 76 قانون مدیریت خدمات کشوری فقط فوق‌العاده ایثارگری، فوق‌العاده سختی‌کار و کار در محیط‌های غیرمتعارف و فوق‌العاده شغل برای مشاغل تخصصی جزو مزایای مستمر شناخته شده و بندهای دیگر از قبیل فوق‌العاده مناطق کمتر توسعه‌یافته و بدی آب و هوا برای مشاغل تخصصی، فوق‌العاده کارایی و... از شمول مزایای مستمر خارج شده است. لکن موضوع به اینجا ختم نمی‌شود و همچنان شکایات متعددی در شعب دیوان درباره مزایای مستمر و غیرمستمر مطرح است.
رای شماره 229 مورخ 90/5/24 درباره احتساب حق جذب به عنوان بخشی از مزایای مستمر به شرح زیر صادر می‌شود: به موجب تبصره ماده 6 اصلاح پاره‌ای از مقررات مربوط به پایه حقوق اعضای رسمی هیات علمی... نظر به اینکه مطابق آرای صادر‌شده از 5شعبه مختلف دیوان به شرح مندرج در گردش کار، فوق‌العاده جذب از حقوق و مزایای مستمر مذکور در تبصره فوق الذکر مستثنا نشده است و مشمول کسور بازنشستگی قرار گرفته، به این اعتبار حکم به احتساب فوق‌العاده جذب جزو حقوق و مزایای مستمر و دخالت تاثیر آن در تعیین حق‌الزحمه قرارداد طرح تمام‌وقت، صادر شده است. رای شماره 669 مورخ 92/9/25هیات عمومی دیوان درباره پرداخت اضافه‌کار به جانبازان مشمول قانون حالت اشتغال اعلام می‌دارد: مطابق بند 9 ماده 68 قانون مدیریت خدمات کشوری، پرداخت اضافه کار به کارمندان، به انجام خدماتی در خارج از وقت اداری و به درخواست دستگاه متبوع مستخدم موکول شده است و در ماده 5 آیین‌نامه اجرایی قانون حالت اشتغال مشمولان آن فقط از حقوق و افزایش فوق‌العاده شغل، تفاوت تطبیق (حسب مورد) کمک هزینه عائله‌مندی و اولاد و کمک هزینه مسکن برخوردار می‌شوند. لذا نامه امور نظام‌های جبران خدمت معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رئیس جمهور مبنی بر مجوز پرداخت اضافه کار برای جانبازان مشمول قانون حالت اشتغال را ابطال کرده است.
هرچند ماده5 آیین‌نامه اجرایی قانون حالت اشتغال در تاریخ 79/8/22 اصلاح شده و شایسته است هیات عمومی دیوان عدالت اداری احکام خود را مستند به آخرین اصلاحیه‌ها صادر کند لکن نکته مهم دیگری وجود دارد. نحوه پرداخت حقوق و مزایای حالت اشتغال به دفعات اصلاح شد ولی هیچگاه به این اصلاحات اعتنایی نشد و حتی مجریان به خود زحمت ندادند برای احقاق حقوق ایثارگران از مراجع ذی‌صلاح درباره این اصلاحات استفساریه کرده و براساس آن اقدام کنند. نحوه پرداخت حقوق حالت اشتغال مشمولین این قانون در آخرین مصوبه ایثارگران، یعنی قانون جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران، تصویب شد. برابر این قانون دیگر بحثی از مزایای مستمر و غیرمستمر وجود ندارد. مواد 38، 39 و 40 قانون جامع به صراحت نحوه پرداخت حقوق را مشخص کرده است. آنچه به راحتی از این قانون که اصلاحات قبلی قوانین نیز بر همین منوال بوده ولی مورد بی‌توجهی قرار گرفته است استنباط می‌شود این است که یک فرد مشمول قانون حالت اشتغال همتراز کادر ثابت نیروهای مسلح با 2 درجه بالاتر از مزایای حقوق برخوردار می‌شود و آنچه امروز شاهدیم اقدامی خلاف قانون است که دریافتی این افراد علاوه بر آنکه 2 درجه بالاتر از فرد همتراز خود نیست بلکه از دریافتی بدون احتساب 2 درجه بالاتر نیز کمتر است.
